Zaterdag was het tijd voor een boottochtje. Er was om 12:00
afgesproken op het centraal station en toen wij na enige Nederlandse taferelen
op de spoorlijnen hier te laat aankwamen, bleken we toch nog op tijd. Blijkbaar waren wij niet de enige die niet op
de NS hadden gerekend. Toen ik echter even wat eten ging kopen waren we alsnog
te laat, maar we konden de groep nog inhalen. Er was hier een halve marathon
aan de gang die in volle voorbereiding was. Daardoor moesten we een beetje
omlopen maar dat was beter dan meedoen. Bij het haventje aangekomen, wat aan de
oostkant van Gamla Stan ligt, kwamen we erachter dat eigenlijk niemand echt een
idee had welk eiland we wilden bezoeken. Na een verhitte discussie in het Duits
werd Vaxholm de bestemming, wat me alsnog niets zei maar ik had het sowieso nog
niet gezien. De bootreis duurde een krappe tachtig minuten en was buiten
behoorlijk koud ook erg mooi. Aan foto’s maken kan je beter niet beginnen want
je blijft aan de gang door al de kodakmomenten met traditionele huizen die op
een klif staan te balanceren.
Op het eiland kwamen we er achter dat er ook gewoon een bus
gaat die er veertig minuten over doet. Die hebben we op de terugweg toch maar
even genomen, maar met de boot moet je ook echt een keer geweest zijn. Op het
eiland hebben we vooral rondgelopen en dat was ook wel een beetje het enige wat
je er kon doen. Op sommige delen van het eilandje lijkt de tijd te hebben
stilgestaan en als je honger hebt kan je hier en daar nog wel even een appeltje
voor de dorst plukken. Of een aantal rondjes op het marktje lopen zodat je
steeds kaas en worst mag proeven. Uiteindelijk hebben we wat te eten gekocht in
een tentje wat aan de haven zit waar je aankomt. Dit ouderwetse cafeetje doet
je denken dat je de set van “Allo Allo” binnen bent gelopen. Na nog een Zweedse
en later ook een enigszins verdwaalde Thaise bruiloft te hebben gezien hebben
we de bus naar Stockholm genomen.
Inmiddels is hier trouwens het liedje “I just can’t get
enough” van Depeche Mode uitgegroeid tot een heus begrip. Als je namelijk
iemand belt met de provider Comviq is in plaats van een beltoon dit redelijk
aanstekelijke liedje wat je hoort. Met als gevolg dat je liever niet hebt dat
iemand opneemt als je weer aan het meezingen bent. Als je dus als artiest wilt
doorbreken in Zweden bel even met Comviq, want ze schijnen dit lied al meer dan
een jaar te hebben.
Om op het onderwerp van muziek te blijven zijn we
zaterdagavond nog even naar Marie Laveau geweest. Dat bleek een erg leuk tentje
met twee werelden. Waar boven vooral een redelijk classy sfeertje hing was er
geen stukje muur zonder graffiti te vinden zodra je een trappetje af was gegaan.
Na dit avontuur werd het een zondagje schoonmaken, gevolgd door een
voetbalwedstrijd kijken met onze Duitse vrienden. Toen onze Duitse vrienden
jammerlijk achterstonden werd er besloten maar een gratis tour te volgen door
Gamla Stan. Deze tour begint ’s zondags om 19:00 voor Kulturhuset en is best
interessant. Wij moesten de groep wel even achterna rennen, want we waren
natuurlijk iets te laat.
Maandag was het tijd om maar eens te kijken of we een betere
accommodatie konden vinden. Waar vorige week dinsdag dit plan gecancelled was
door een redelijk domme planning, gingen we dit keer wat vroeger richting
Drottningholm Palace. Na een dik uur met het ov gereisd te hebben kwamen we aan
bij het paleis waar de koninklijke familie woont. Op het eerste gezicht leek
dit paleis wel enigszins tegen te vallen. Toen we nog eens keken bleek dat
alleen het theater te zijn en kwam twintig meter verderop toch een redelijk
indrukwekkend gebouw tevoorschijn. Het was verboden binnen foto’s te maken,
maar het gebouw en de tuinen waren heel indrukwekkend. Het is een beetje een
bescheiden versie van Versailles. Elke dag is er om 12:00 en 14:00 een
rondleiding die is inbegrepen in de prijs. Dat is wel aan te raden want anders
ben je binnen een kwartier door dat gebouw heen gewandeld en weet je nog niks.
Een
andere goede tip is om éérst naar het Chinese paviljoen te gaan en dan naar het
paleis. Dit is op hetzelfde terrein, maar na het paleis is dat paviljoen niet
bepaald indrukwekkend meer te noemen. Behalve de toilet met bril van bont. Dat
is een must-see. Na heel wat angsten te hebben uitgestaan om geen porselein om
te gooien gingen we huiswaarts. Er werd nog even een tussenstop/omweg gemaakt
voor een beruchte kebabzaak. Als je een week niet gegeten hebt is dat een goed
adresje voor 112 kronen heb je een gigantische berg vlees, patat en salade op
een bord zo groot als een bijzettafeltje. Toen we twee uur later weer moesten
eten ging dat dan ook niet zonder enige tegenzin.
Er moet natuurlijk ook nog wat aan de studie gedaan worden
dus dinsdagochtend werden de collegebanken weer netjes gevuld. Met laptops,
mijnenveger, Mariokart enzovoorts. Na een half uur kregen we een kwartiertje
pauze, maar toen de leraar na veertig minuten nog niet terug was, was het
college uitgegroeid tot een digitale spelletjesruimte. Merkwaardig was wel dat
we hierdoor een uiteindelijk een half uur verloren voordat de leraar terug was
en we alsnog een kwartier te vroeg klaar waren. ’s Avonds was het Champions League avond. Met
een groep exchange studenten gingen we traditioneel te laat richting Gamla Stan
om in O’Learys Real Madrid-Man. City te kijken.
Op de weg zie ik steeds weer iets waar ik nog geen uitleg
over gehoord heb van iemand. Sommige mensen hebben namelijk een redelijk groot
geel bord op of aan hun auto hangen. Daarop staat dan een volwassene met een
kind. Ik vermoed dat dit de Zweedse variant op de sticker “Baby on board” is
maar echt logisch lijkt het niet. Als iemand hier het antwoord op weet hoor ik
het graag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten