Zweedse Nieuwsbrief #6

Na een redelijk geslaagde was gedraaid te hebben, was het de dag erna de bedoeling om een bezoek te brengen aan het Vasa museum. Het werd een weekje van uitstel en afstel want ook dit voornemen moest ik terugnemen. Ik was even vergeten dat we ook nog zoiets hadden als een studie om te doen. In de gedeelde keuken hier hadden we afgesproken met me werkgroep. De keuken is overigens nogal smerig. Ik zal niet zeggen dat het iemands schuld is, maar het is redelijk duidelijk dat de familie uit Bangladesh niet bepaald bijdraagt aan de hygiëne in het keukentje. Met als gevolg dat er voor de rest niemand kookt. Engels kunnen ze niet dus het a4tje met 50x “clean!!” zet ook weinig zoden aan de dijk. We waren meer bezig met mensen ongemakkelijk de keuken laten te gebruiken dan echt werken aangezien er eerst een schilder bezig was waar wij pal achter zaten, die vervolgens ze telefoon vergat en na een uur belde waar zijn eigen telefoon was. Later kwam familie Bangladesh dineren wat de nodige geurtjes met zich meebrengt.

De dag erna zouden wij na ons college met een groep naar Drottningholm Palace gaan. Dit is een paleis van de Zweedse koninklijke familie. Op zich een prima idee en het was ook nog eens prachtig weer. Waar het niet dat wij om 15:00 vanuit Flemingsberg zouden vertrekken en het paleis om 15:30 dicht ging. Dat werd toch wat krap als de reis erheen een half uurtje in beslag neemt. Je kon wel de tuinen zien dan maar die zien we wel als we een keer ook naar binnen kunnen. In plaats daarvan werd ik uitgenodigd om te gaan hardlopen. Het juiste antwoord hierop had geweest “Nee, bedankt.” in plaats daarvan zei ik “Oke, wanneer?”. Met als klap op de vuurpijl “Nu.”. Hardlopen is hier niet hardlopen. Hardlopen is hier zo snel mogelijk een berg beklimmen. Zonder pad. Er is maar besloten dat ik het vaker moest doen want het werd al snel wandelen. Maar je ziet wel wat van de natuur wat wel mooi is.

Op woensdag besloten we Stockholm maar eens wat verder te onderzoeken, wat gelijk staat aan veel lopen. Iets wat misschien niet heel slim was na mijn eerdere sportieve avontuur. We weten nu in ieder geval wel waar je Chinese eetstokjes kan kopen en dat marktkoopmannen hier weinig hebben begrepen van productdifferentiatie. Er stonden letterlijk zes kraampjes op rij met dezelfde producten, precies hetzelfde opgesteld. Mocht ik bovendien later toch nog een Nobelprijs winnen dan weet ik inmiddels ook waar ik die op kan komen halen. We hadden onze tijd iets te ruim ingeschat waardoor we ons een beetje moesten haasten voor onze werkgroep. Dit werd gevolgd door gezamenlijk eten waarna we weer terug gingen naar Stockholm voor een studentenfeest. Nou dachten wij slim te zijn en de laatste trein terug te pakken in plaats van de nachtbus te moeten pakken. Dat scheelt namelijk nogal wat reistijd. Blijkt dat het Centraal Station hier al om 00:15 sluit doordeweeks. Dat weten we zeker want we hebben ongeveer elke mogelijk ingang open proberen te krijgen. Bovendien staan de sluitingstijden bij elke ingang aangegeven. Na een busritje door Stockholm en omstreken, waarbij er nog een dronken jongeman door de bus vloog tijdens een bocht om vervolgens zijn hoofd tegen een stoel te stoten, waren we dan iets later dan gepland  toch thuis.

Tot een geweldige nachtrust is het nooit gekomen. Ik was namelijk even vergeten dat ik al om 10.00 uur ’s ochtends mijn tweede les Zweeds moest volgen, waar de zin “Jag är lite trött” (ik ben een beetje moe) redelijk van mijn gezicht af te lezen was. Zeker omdat ik eerder naar de uni moest om nog me opstel uit te printen in de bieb. Iets wat niet gelukt is aangezien ik volgens het mediacentrum mijn wachtwoord heb veranderd op 17 augustus. Voor de oplettende lezer, ik kwam hier inderdaad pas een week later aan dus dat is wel knap. Inmiddels is dat wel opgelost en kan ik als het goed is gewoon weer gebruik maken van de computers. Die middag ben ik gezwicht voor de verpletterende presentatie die de bioscoopboys hebben gehouden in de introweek, waar ik eerder over verteld heb. Echter, toen ik de zaal binnen liep en ging zitten bleken ze niet alleen voor een groot publiek nogal verlegen, want niemand durfde te vragen of ik al betaald had. Dat scheelde weer €2,50 die de film (incredibly loud and extremely close) trouwens wel waard waren geweest. Volgende keer zal ik wel even vragen of ik mag betalen.

’s Avonds moest er nog even aan het huiswerk gewerkt worden, want vandaag moest wij een case presenteren. De groep was opgedeeld in 6 delen welke allemaal een Zweeds bedrijf toebedeeld hadden gekregen. Daarover moest de Internationale marketingstrategie beschreven worden op globale schaal. Wij hadden hierin het bedrijf Oriflame. Nooit van gehoord maar het blijkt behoorlijk groot. Mijn groepje zou als eerste de presentatie doen om 9:30 dus om 9:00 uur waren wij in de bieb om nog even de hand-outs uit te printen. “Even”. We hadden namelijk een oude versie van onze presentatie naar onszelf gestuurd, waardoor we die nog aan moesten passen. Vervolgens wisten we de pincode niet meer die je moet gebruiken voor het printen. Toen we deze hadden gekregen in een ander gebouw, kwamen we erachter dat we de nieuwe versie weer niet hadden opgeslagen en moesten we dus weer aanpassen. Vervolgens bleek de printer onze opdracht niet te herkennen, waardoor we niet konden printen en we maar zonder hand-outs de presentatie zijn gaan doen. Dit ging prima en toen we voor de leraar ’s middags toch nog even de hand-outs gingen printen troffen we ze aan op de tafel naast de printer. Schijnbaar had ie het dus wel gewoon gedaan. We hebben deze week trouwens ook eindelijk normaal brood gegeten. Na een diepzinnig gesprek met een landgenote (bedankt) kwamen we erachter dat we al die tijd al oud brood eten wat je hoort te roosteren en dat je vers brood zelf kan snijden hier.