Zweedse Nieuwsbrief #9

Na het zuur komt het zoet dus eerst het slechte nieuws. Als je van suiker bent overleef je het hier geen dag meer aangezien het inmiddels elke dag regent. Het goede nieuws is, behalve dat ik niet van suiker ben, dat we een sporthal gevonden hebben. Daar werd dus vorige week maar een uurtje gehockeyd. We werden vergezeld door een paar leden van de plaatselijke jeugd die niet ouder waren dan negen jaar. Helaas waren deze knaapjes er nog redelijk behendig in wat ons de volgende dagen nogal wat spierpijn heeft opgeleverd. Deze week staat er voetbal op het programma dus dan hangen ze in de ringen als vergelding.

Geleerd van mijn eerdere fouten werd Zweeds deze keer maar op woensdag gevolgd. ’s Avonds was het immers tijd voor de pubcrawl. Wat op z’n zachtst gezegd “anders” was. Waar je in Amsterdam normaal gesproken heel wat cafés ziet en meestal toch wel echt bijna kruipend de laatste uithoort te komen was ik hier nog redelijk nuchter na de derde en tevens laatste pub. Aan het eind was het de bedoeling dat we naar een club zouden gaan waar ook exchange studenten van een andere uni zouden komen. Leuk idee. Maar die was dicht. We hebben met ze alle een biertje gedronken maar kruipend naar huis was het niet. Wel krom door de spierpijn van hockey.

Donderdag werd er nog even een verjaardag bijgewoond. Iets wat altijd gepaard gaat met enige geluidsoverlast en een extreme make-over in de slechte zin van het woord voor de desbetreffende keuken. De volgende dag hadden we de eer om ons eerste tentamen te krijgen. Krijgen als in letterlijk krijgen en mee naar huis nemen, om een week later in te leveren. Hier moet nog aan begonnen worden, maar anders is het wel weer. Ook kwam er visite vanuit het thuisland. Na wederom een stevige rit richting Arlanda begon mijn weekendje sightseeing. Verwelkomd door een hoosbui was de eerste stop Drottningholm, wat met de auto toch iets beter te bereiken bleek dan met het ov. Het verlaten was een ander verhaal. In de laatste paar dagen dat ik de auto tot mijn beschikking had heb ik kennis gemaakt met de spits van Stockholm. Die doet niet bepaald onder voor wat wij in Nederland kennen en de onoplettendheid van de Zweden kent soms geen grenzen. Het wil wel eens gebeuren dat er iemand ineens een ruk aan het stuur geeft terwijl je er naast rijdt. Best gezellig maar ik had al een medepassagier.

Zaterdag werd een dag om nooit te vergeten. Of om snel te vergeten het is maar hoe je het zien wilt. Waar ik eerder zei liever om te lopen dan een halve marathon te lopen ben ik goed op me nummer gezet. Waar ik wel eerder gelijk in had is dat een dagje Stockholm betekent dat je thuiskomt met kramp. Na een korte rondleiding door Gamla Stan, wat gebouwd is op een flinke heuvel en dus al redelijk vermoeiend kan zijn, kwamen wij aan bij het koninklijk paleis voor de wisseling van de wacht. Drie kwartier te vroeg dachten wij dat dat iets overdreven was. Niets was minder waar, want binnen de minuut begonnen de voorbereidingen en konden we net een plaatsje vooraan bemachtigen. Wat met mijn 1,80m ook zeer op prijs gesteld werd door de chinezen die achter mij stonden.

Na deze lange doch erg leuke staande gelegenheid, wat zeker een aanrader is als je vooraan weet te staan was het tijd om even ergens op te warmen. Na een bakje thee gingen we op naar de hop on hop off bus. Overigens had de echte Zweed in dit geval gegaan voor fika wat typisch Zweeds is. Dan drink je dus koffie met een kanelbulle. Maar goed ik ben nog geen echte Zweed. Het werd de gele lijn die een rondrit maakt om Gamla stan, door Södermalm en lang het stadshuis terug naar Gamla Stan. Behalve dat de Rus die voor mij op mijn plek had gezeten het volume op 183 had gezet was dit best grappig om te doen. Bij het stadshuset zijn wij uitgestapt om daar de tuin te bekijken. Wie van bruiloften houdt moet hier absoluut heen. Ik denk dat ik inmiddels op de trouwfoto’s van zes families met een brede glimlach ben geïnfiltreerd. Het is werkelijk ongelooflijk hoeveel bruiden er rond liepen.

’s Avonds heb ik een les geleerd die mij de komende maanden nog wel een van pas kan komen. “Ga in Stockholm niet op zaterdag uit eten zonder te reserveren.”. Er zitten op de Drottninggatan genoeg leuke tentjes om te eten en ik heb dan ook letterlijk de hele straat afgewandeld, wat een krappe twee kilometer lang is om uiteindelijk bij een mc Donalds te eindigen die op 100 meter van het startpunt lag. Aangezien een ezel zich niet een tweede keer aan de zelfde steen stoot had ik de volgende dag keurig een tafeltje gereserveerd en bleken er precies drie tafeltjes in het hele restaurant bezet te zijn.

Maandag was het dan zover. De auto ging terug naar Nederland. Een dieptepunt in mijn bezoek aan Zweden wat gevierd werd met een busreis die twintig minuten zou duren maar uiteindelijk een uur in beslag nam. Vergezeld door de plaatselijke oude garde die onderweg was naar de jeu de boules hal hier in Björnkulla kwam ik dus enigszins later en uitgeteld uit. Een weekendje Stockholm laten zien bleek een redelijk vermoeiende aangelegenheid dus lieten we maandagavond maar een stukje van Nederland zien. Het is inmiddels gelukt om een Amerikaan en een Duitser verslaafd te krijgen aan Nederlands hartenjagen. Deze week zal er dan helaas toch echt wat aan de studie moeten worden gedaan. Met een aantal deadlines op aanstaande vrijdag kan dat nog wel eens traditioneel onnodig spannend worden.