Als je geen college hebt, moet je wat. En dus was het
dinsdag maar eens tijd om voor de eerste keer naar de Zweedse sportschool te
gaan. Ingeschreven stond ik al een tijdje en we kunnen ook het excuus van
ingesneeuwd zijn nog niet gebruiken. Vol goede bedoelingen en gezonde tegenzin
ging ik er dan maar voor. Hier is het heel normaal om bij binnenkomst je
buitenschoenen bij de deur uit te doen en achter te laten. Ik heb mij laten
vertellen dat dat in de hele cultuur vrij normaal is aangezien het in de winter
nogal smerig kan worden buiten. Dat is leuk, maar als je uit Amsterdam komt heb
je dan dus het gevoel dat je schoenen elk moment gejat kunnen worden. Overigens
heeft dit geintje de komende dagen wel ervoor gezorgd dat ik me niet meer kon
bewegen.
Met de nodige deadlines voor de deur op vrijdag begon de
tijd toch wel te dringen donderdagmiddag om eens te beginnen. Eerst was het
tijd voor Zweeds, wat me eigenlijk steeds meer tegen gaat staan door het
langzame tempo en de onderwerpen. Ik denk niet dat ik op straat heel veel mensen zal vertellen dat ik elke dag eten kook. Het huiswerk werd ’s middags toch maar even uitgesteld om in de
eerder ontdekte sporthal te voetballen. Helaas waren de eerder genoemde kereltjes
niet aanwezig, maar met ons exchange students team hebben we de lokale
tegenstander toch even scheel getikt. ’s Avonds moest ik er dan toch aan
geloven. Studie. Het tentamen bestond uit vier open vragen die niet meer open
hadden kunnen zijn. Ik heb zelden zulke vage vraagstellingen gezien. Rond een
uurtje of twaalf had ik het dan ook wel gezien. De volgende dag was er weer een
morgen. De deadline stond immers pas om 15:00.
Zoals dat in Nederland ook redelijk traditie is, heb ik de
deadline precies een uurtje voor tijd gehaald en was het tijd om weer van de
vakantie te genieten. Zo gaat het namelijk steeds meer voelen, ook al is er het
nodige gebrek aan zon, zee en palmbomen. Zand is er namelijk zat in de vorm van
modder. Inmiddels wordt er elke week wel een verjaardag gevierd en zo ook deze
avond. Wat inhoudt, een feestje in de keuken en erna uitgaan in de stad. Normaal
gesproken is dat dan dus in de stad. Dit keer was het plan iets minder strak en
wist eigenlijk niemand waar we heen gingen. Behalve dat het een “Hippyparty”
was. Blijkbaar was het in de jaren ’70 normaal om een feestje te houden waar
nooit iemand komt, want toen we aan het eind van de metrolijn kwamen en zelfs
de Zweden die mee waren gekomen zeiden “Hier ben ik nog nooit geweest..”, waren
we er nog niet. Toen we drie kwartier later nog steeds de goede bushalte niet
gevonden hadden, ben ik met een groepje maar terug gegaan en hebben we het
feestje in de keuken voortgezet. De groep die uiteindelijk wel het feest
bereikt heeft is na een half uur ook maar weer huiswaarts gekeerd.
Het was
inmiddels weekend en dan wordt er meestal uitgegaan met ze allen. Na toch al
wat redelijke avonturen te hebben meegemaakt hier in het nachtleven en ook de
nodige teleurstellingen was deze zaterdagavond zeer geslaagd. Op het chique
eiland Östermalm, waar de rijke Zweed zich bepaald niet hoeft te verstoppen
gingen we naar de club “Ambassadeur”. Het is een moderne club met meerdere
zalen die verschillende soorten muziek hebben. Wat me opvalt is dat er in de
meeste clubs wel een BlackJack tafel staat. Deze heeft het natuurlijk altijd
redelijk druk maar het lijkt toch een beetje raar. Overigens was ook hier
gratis entree tot 23:00. Daarna was de prijs echter 250SEK, wat ongeveer gelijk
staat aan 25-30 euro. Mijn vaderlandse instelling nog niet vergeten nemen we dan
maar een metro of vier eerder.
De dag erna
was El Classico en dus togen we met een groepje richting een sportsbar om de
wedstrijd te bekijken. Omgeven door Spanjaarden die hier zijn om Engels te
leren maar alsnog Spaans spreken was het erg gezellig. We waren bij O’learys, wat een keten is van Ierse sportsbars met een vrij groot aantal vestigingen.
Overigens ook zo een beetje de enige plek waar je pils van een fatsoenlijke
schuimkraag wordt voorzien.
Inmiddels
neemt het gebrek aan studiemateriaal zodanige vormen aan dat een paar
studenten hier een verzoek hadden. Nederlandse les. Gezien ik mensen deze
wereldtaal niet wil onthouden ben ik inmiddels dan maar begonnen met op
Facebook lesjes Nederlands te geven. Met een beetje geluk hoeven we over een
tijdje dus geen Duits meer te praten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten