Zweedse Nieuwsbrief #11

Zoals vorige week verteld zit het eerste vak erop. Het werd dus tijd voor een nieuw vak, nieuwe kansen en een nieuw onderwerp. Waar het niet dat het nieuwe vak in hetzelfde lokaal is, op dezelfde tijd, met dezelfde leraar en dezelfde opzet. Het enige verschil is het woord wat achter “International” staat. Na het eerste college was de algemene stemming dan ook dat de vakantie nog even voort duurt. Met dat in het achterhoofd konden er weer plannen gemaakt worden.

Wie naar een ander landje gaat, hoort zich aan te passen en dus was het tijd om de eerste ijshockeywedstrijd van mijn leven bij te wonen. Waar er eerst weer even een hopeloze poging werd gedaan om met de plaatselijke jeugd te hockeyen, gingen we met een groepje vanuit Flemingsberg kijken naar het echte werk. Eenmaal aangekomen bij de Globe Arena van Stockholm, waaronder je je kaartjes moest halen, kwam ik erachter dat het zaaltje achter me het ijshockeystadion van AIK was. Al met al geen klein gebouw, maar misschien hadden ze het beter niet naast een gigantische globe kunnen zetten. Gewend aan de oorlogstaferelen rond een voetbalwedstrijd in Nederland, was de politieaanwezigheid hier beangstigend mager te noemen. Dat gezegd hebbende, de politieagenten die er waren hadden dan ook wel een uitrusting om voor tien te tellen.

Eenmaal binnen was het “zaaltje” toch een behoorlijk stadion met een leuke sfeer. Bier was hier overigens gewoon te koop. Dat kon je dan wel kopen, maar als je het daadwerkelijk wilde drinken moest je je legitimeren en een soort rokershok in om het dan ook daadwerkelijk te nuttigen. Deze poppenkast heb ik maar even aan mij voorbij laten gaan. Ongeveer de helft van het stadion was bezet met thuispubliek en een kwart door het uitpubliek. Het aanmoedigen ging redelijk fanatiek maar grimmig werd het nooit. Zelfs niet toen de thuisploeg inmiddels een geweldig pak slaag om de oren had gekregen. Minpuntje aan de avond was dat de Zweden blijkbaar zelfs conflictontwijkend zijn in het ijshockey. Geen vechtpartijen die het bloed sneller deden stromen. Wat geen overbodige luxe was geweest gedurende de ijskoude terugtocht.

Zoals in de vorige nieuwsbrief vermeld werd, ben ik inmiddels begonnen de Nederlandse taal te verspreiden onder het Björnkullavolk. Om als groep ook maar even wat Nederlandse cultuur te verspreiden was het donderdag tijd voor de Nederlanders om eten te maken voor de exchangestudenten. We hadden Frankrijk, Duitsland en Spanje al gehad dus moesten we er toch echt aan geloven. De Nederlandse avond bleek een heuse publiekstrekker en de hele keuken stond dan ook al snel vol met ongeveer veertig, vijftig man. Dit verbaasde ons eigenlijk nogal. Niet in de minste plaats omdat ik in mijn aankondiging op Facebook voor de Nederlandse avond heel enthousiast “Tot morgen!” heb gezegd. Al snel kreeg ik door dat dat voor onze oosterburen betekent dat ze het etentje niet zouden overleven. Buiten dit dreigement wist ook niemand wat te verwachten bij Nederlands eten. Behalve kroketten en dergelijke. Onder het mom “Wat de boer niet kent dat vreet ‘ie niet.”, zou dat voor ons reden zijn niet te komen. De rest van Europa is culinair een stuk nieuwsgieriger blijkt. Gelukkig maar, want we hadden 20 kilo hutspot. Die overigens ook echt bijna op was en iedereen erg goed smaakte.

Aangezien enige misplaatste ambitie hier en daar me niet vreemd is kon een bezoekje aan het Zweedse parlement wat in Stockholm zetelt, niet uitblijven. En dus gingen we met een groep richting Helgeandsholmen, wat vrij vertaald “eiland van de heilige geest” betekent. Net zoals in het Nederlandse overheidsgebouw staan er een hoop bewakers die alles uit willen en moet je de tassen in een kluisje doen. Daarna kon de rondleiding met een uitermate vrolijke dame beginnen. Deze dame werd niet minder enthousiast maar wel iets minder vrolijk naarmate ze doorkreeg dat onze groep niet een groep was die bepaald veel inbreng had. Na de 15^e keer “Any questions?” werd de zichtbare irritatie geuit in de vraag of wij dus alles wel wisten over het Zweedse parlement. Redelijk consequent als wij zijn, zeiden we nog steeds geen woord. Verder was het interessant om van binnen te zien en vooral mooi om het uitzicht vanuit het gebouw te zien. Wie wel eens in de Tweede Kamer is geweest hoeft niet hetzelfde te verwachten er zitten in het Zweedse parlement namelijk een kleine 349 leden. Die overigens niet in dienst zijn van de overheid maar er gewoon nog een baan naast hebben.

Na een rondleiding van een uur die vooral ging over hoe er gestemd moet worden en hoe het minderheidskabinet in ze werk gaat (iets waar wij inmiddels ook een goeie ervaring mee hebben) zat het er alweer op. Hoewel het inmiddels wel erg snel donker wordt is de dag nog niet voorbij. Vanavond staan er namelijk wat voetbal interlands op het programma. Iets wat wel eens voor enige hilariteit kan gaan zorgen onder ons multiculturele gezelschap. Vooral aangezien Duitsland tegen Zweden speelt.