Zweedse Nieuwsbrief #13

We zitten op de helft van het uitwisselingsprogramma en aan het eind van de week staat er een weekendje Amsterdam gepland. Wie bang is in het donker heeft een broertje dood aan deze stad nu want rond vier uur is het donker en rond drie uur komt de zon al niet meer boven de bomen en bergen uit. Wat dus als gevolg heeft dat je soms rond half vijf wilt beginnen met koken. Enige voordeel is, je hebt wel veel aan je avond.

Deze week was een beetje afwijkend van wat we gewend zijn. Het was namelijk een week van studie. Met twee deadlines was het door enig uitstelgedrag toch nog aardig druk geworden en heb ik zelfs een boek moeten lenen bij me grote vriendin in de universiteitsbibliotheek. Dat ging zo stroef als ik het verwacht had want ik kreeg steeds het verkeerde bonnetje. Maar goed de eerste punten van het jaar zijn al binnen ook al hebben we het gevoel dat de leraar de beoordeling nogal met de natte vinger heeft gedaan. Onze Erik kan het allemaal niet zoveel schelen. Aangezien we Erik ook voor dit vak hadden was de inzet dan ook iets lager en zullen die punten ook wel veilig gesteld zijn. Al met al zijn we de week dus prima doorgekomen.

Helaas hebben we afscheid moeten nemen van onze lievelingsleraar die nog wel eens een pauze van een kwartier uit wist te rekken tot drie kwartier. Het volgende vak is namelijk vandaag begonnen en dat wordt gegeven door iemand anders. Om te zeggen dat de vakantie over is, is misschien overdreven maar we zullen meer moeten gaan doen. Dus we zullen iets moeten gaan doen eigenlijk. De dame die Human Resource Management geeft, waarvan de naam echt niet te onthouden is, is een stuk serieuzer maar heeft een accent wat nog wel eens komisch kan zijn. Bovendien heeft ze een trekje waar ik eerder over gehoord had maar nooit heb meegemaakt. Zweden schijnen namelijk de gewoonte te hebben om hoorbaar kort in te ademen in plaats van instemmend te “mhm-en” of “ja” te zeggen als iemand ze iets vertelt. Hoorbaar is in dit geval nogal zacht uitgedrukt. Bij het rondje waarbij iedereen zich voor moest stellen dacht ik dat ze zich rotschrok toen ik zei dat ik in Amsterdam studeer. Na vier keer dat schrikgeluid gehoord te hebben begreep ik dat dit die gewoonte was van kort instemmend inademen. Echt eraan wennen is alleen niet makkelijk dus het houdt wel je aandacht bij het college.

Al meer dan een week werd er hier gepraat over dat ene feest waar ik toch altijd zeer weinig voor voel om aan mee te doen. De Amerikaanse variant op carnaval. Zoals in Nederland doe ik niet mee aan dit soort zet jezelf voor schut met een maf pak feestjes. Dacht ik. Inmiddels ben ik twee Halloween feesten verder. Eenmaal als joker en eenmaal als Duitser. Het eerste feest was op de dag van Halloween zelf en was gewoon in een keuken hier, vandaar dat ik er helaas niet meer omheen kon. Uiteindelijk was het nog wel leuk maar verf op me gezicht is toch niet iets waar ik enorm gelukkig van word. Het tweede feest was even een ander verhaal. Dat was namelijk in Lappis. Een soort campus van de Universiteit van Stockholm die ongeveer aan de andere kant van Stockholm ligt. Vergelijkbaar met onze campus is het niet want hier staan echt tientallen flatgebouwen. De ervaring leert dat zo een reisje naar een feest wel eens fout gaat met ons maar nadat de groep op een gegeven moment twee kanten op ging kwam iedereen toch tegelijkertijd aan. Het feest was in een soort kelder van een basisschool wat misschien een beetje een onhandige plek was gezien er honderden mensen op af zouden komen volgens facebook. Het werd op een gegeven moment dan ook zo druk dat we maar weggegaan zijn.

Onder het kopje “wat-is-dit-nou-weer”-momenten is er weer een nieuwe ster. Waar ik in april aan heb moeten geven of ik een mentor zou willen als ik hier kwam heb ik daarmee ingestemd. In de daarop volgende tijd heb ik daar niets meer over gehoord en hier kregen we te horen dat er te weinig mentoren waren. Prima, want door heel wat Zweedse mensen me te laten uitlachen had ik toch zelf wel me weg gevonden inmiddels. Reeds bijna twee en een halve maand later en daarmee op de helft van me avontuur op de bijna Noordpool kreeg ik donderdag ineens een berichtje. Van een zekere dame die ook op Södertörns studeert en vanaf nu mijn “sponsor” zou zijn. Niet helemaal zeker of dit suggereerde dat ik een alcoholverslaving op had gelopen ging ik er maar vanuit dat ze mentor bedoelde. Inmiddels heb ik er laten weten dat ik waarschijnlijk niet veel aan er zal hebben maar dat tips welkom zijn. Niet geheel verrassend heb ik nog niets van me gloednieuwe mentor gehoord.