Als je net jarig bent geweest word je geacht wijzer te
handelen. En dus heb ik de volgende dagen uit bittere noodzaak maar in de bieb
doorgebracht. Gezien het feit dat onze eerdere vakken nou niet bepaald
intensief te noemen waren, heeft iedereen november een beetje volgeboekt met
tripjes en reisjes. Wisten wij veel dat ons derde vak ineens elke week een
deadline zou hebben. Er was dus een klein planningsprobleempje, aangezien vier
van de vijf van onze werkgroep verspreid over Europa zaten. Uiteindelijk is het
na wat communicatieproblemen met onze Italiaanse en Duitse collega’s wel goed
gekomen, maar een lesje samenwerken en tot tien tellen was het wel.
Zoals aangekondigd was het aan het eind van de week tijd
voor een flitsbezoek aan Polen. Als het Nederlands Elftal het in een paar dagen gezien
kan hebben, kan ik het ook. Na een ongelooflijk lange busrit in het donker waren
we eindelijk in niemandsland, waar een landingsbaan lag. Iets meer dan een uur
later kwamen we aan op een vliegveld wat er precies hetzelfde uitzag. Het was
dat geen van de borden meer te begrijpen was, dat we konden zien dat we in
Polen waren. Waar ik eerder zei dat Fins onbegrijpelijk is moet ik dat
misschien enigszins terugnemen. Pools is namelijk echt geen touw aan vast te
knopen.
Verwelkomd door een haag van Poolse taxichauffeurs die je
bijna hun taxi in hijgen, waren we aangekomen in, wat later bleek, een andere
wereld. Met de bus en de trein kwamen we uiteindelijk aan in Warschau. Het
centraal station is eigenlijk een groot ondergronds winkelcentrum waar we onze
ogen niet konden geloven toen we zagen hoe goedkoop eten was. Niet alleen is er
aan Pools geen touw vast te knopen, de Polen spreken ook geen woord over de
grens, behalve Russisch. Helaas is mijn Russisch niet wat het geweest is en zo
krijg je dus de situatie dat je op het centraal station van de hoofdstad van
een land staat waar geen mens een woord van je verstaat. En alsof dat nog niet
lastig genoeg is blijken de beste mensen ook niet gediend van gebaren taal. Je
zoekt het maar uit.
Toen we het station uitkwamen was het eerste wat je zag een
rij wolkenkrabbers die me toch wel enigszins verbaasde. Naast al deze
hypermoderne gebouwen en een mall waar je erg goed kan eten, stond één oud
gigantisch gebouw wat duidelijk van de Sovjettijd was. Nou was dit een mooi
gebouw maar de Polen hebben het voor elkaar gekregen om door middel van een
gigantisch reclamebord en afzichtelijke lichteffecten er een kerstboom van te
maken. Je merkt bijna in de hele stad de sfeer van vroeger nog wel, wat ze
charmes heeft maar ook een enorme triestheid soms.
En half uur wandelen verder, waren we in een toch wat minder
modern gebied om het zacht uit te drukken en kwamen we bij ons hostel aan,
genaamd El Hostel. Dat krijg je als je met een stel Spanjaarden op stap gaat. Een
beetje onverwacht, gezien de redelijk vervallen wijk waar we in liepen, was het
hostel van binnen erg mooi en schoon. Dezelfde
avond hebben we kennis gemaakt met de politie die per persoon 50 Zlotys eiste
omdat we bier bij ons hadden. Dat komt neer op zo een €12,- maar aangezien geen
van beide heren Engels sprak duurde het zo een uur voordat iedereen klaar was.
Met als afsluiter dat we wegliepen en de heren ons nariepen dat we ons bier
vergaten en het gewoon moesten verstoppen. Bedankt mannen dat had een uur
eerder gekund. De dagen die volgden hebben we overigens elke dag de politie
gesproken want schijnbaar ben je als toerist een gewild doelwit voor de vervelende verveelde Pool in uniform. Met als klap op de vuurpijl; staande gehouden worden
om twee uur in de nacht omdat je door een rood licht loopt en er werkelijk uit
het niets een politieauto aan komt scheuren. Ik denk dat ik nog nooit zo
verbaasd gekeken heb. Wat een ellende
Op zondag zijn we naar Krakau gegaan om Auschwitz te
bezoeken. Wat op de heenweg met de bus een uurtje is en op de terugweg een
dikke twee uur. Hoe dat kan, geen idee. Auschwitz was indrukwekkend en toch wel erg anders dan ik had verwacht. Voor mij was dit ook wel een van de belangrijkste redenen om naar Polen te gaan. Helaas hadden
we geen tijd meer om Birkenau te bezoeken, want het openbaar vervoer rijdt niet
heel regelmatig. Dat werd nog een bewezen toen wij, terug in Krakau, alvast ons
treinkaartje wilden kopen voor die avond. Toen bleek ineens dat de laatste
trein over een kwartier ging. De helft van de groep gingen bij een ander loket
hun kaartjes kopen i.v.m. tijdnood, om na twee minuten terug te komen met de
boodschap dat degene die hen hielp volhield dat er geen trein was (Volhouden in polen is gewoon nee schudden en je niet meer aankijken). De trein die
duidelijk op het bord boven d’r hoofd stond en waar wij kaartjes voor kregen. Van
Krakau heb ik dus niets gezien. De treinrit bedroeg een krappe zes uur (net als
de heenweg die we om één uur ’s nachts begonnen) in een oude trein die door ons
Amerikaanse vrienden treffend werd vergeleken met de trein van Harry Potter.
Alleen dan oud en stinkend.
Om Polen maar niet helemaal af te kraken, de generatie van
mijn leeftijd zijn best aardige mensen en die spreken gebrekkig of goed Engels.
Bovendien is eten en drinken daar niet alleen goedkoop maar ook nog is heel erg
goed. Zo hebben we in een oud communistisch “melk café” gegeten. De dames keken
niet bijzonder vrolijk maar het eten was heel goedkoop en heel lekker. Je kon merken dat ze het al decennia deden en niet alleen door het plezier wat van hun gezichten afstraalde. Dit café was bij de oude stad van Warschau wat best leuk is
om te zien. Niks is oud omdat het in WO II allemaal is plat gegooid en erna
herbouwd, maar dat is wel mooi gedaan. Bovendien kwamen we op de kerstmarkt nog
een Nederlands kraampje tegen van een koppel wat niet zou misstaan in een
uitzending van “Ik vertrek”. Inclusief slechte voorbereiding, marktonderzoek en
“lekker-wat-anders we-zien-het-wel”-instelling. Ik vermoed dat ze er over vijf
jaar niet meer staan maar wie weet. Al met al, ik zal niet zeggen “eens en
nooit weer”, maar voorlopig niet. Toen ik in Stockholm centraal liep voelde het alsof ik weer thuis was.
Het eerste sneeuwalarm wat ik hier af heb gegeven was
enigszins loos alarm. Jammer genoeg is het nu dan toch aangebroken. Het moment
dat het sneeuwt. En sneeuwt. En het blijft sneeuwen, de temperatuur onder nul
duikt om nog verder te dalen komende dagen en de Spanjaarden gaan beseffen dat
ze niet wisten wat ze wensten. Het vooruitzicht van hen ploeterend door de
sneeuw maakt de sneeuw al een stuk mooier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten