We zitten op
de helft van het uitwisselingsprogramma en aan het eind van de week staat er
een weekendje Amsterdam gepland. Wie bang is in het donker heeft een broertje
dood aan deze stad nu want rond vier uur is het donker en rond drie uur komt de
zon al niet meer boven de bomen en bergen uit. Wat dus als gevolg heeft dat je
soms rond half vijf wilt beginnen met koken. Enige voordeel is, je hebt wel
veel aan je avond.
Deze week was
een beetje afwijkend van wat we gewend zijn. Het was namelijk een week van
studie. Met twee deadlines was het door enig uitstelgedrag toch nog aardig druk
geworden en heb ik zelfs een boek moeten lenen bij me grote vriendin in de
universiteitsbibliotheek. Dat ging zo stroef als ik het verwacht had want ik
kreeg steeds het verkeerde bonnetje. Maar goed de eerste punten van het jaar
zijn al binnen ook al hebben we het gevoel dat de leraar de beoordeling nogal
met de natte vinger heeft gedaan. Onze Erik kan het allemaal niet zoveel
schelen. Aangezien we Erik ook voor dit vak hadden was de inzet dan ook iets
lager en zullen die punten ook wel veilig gesteld zijn. Al met al zijn we de
week dus prima doorgekomen.
Helaas hebben
we afscheid moeten nemen van onze lievelingsleraar die nog wel eens een pauze
van een kwartier uit wist te rekken tot drie kwartier. Het volgende vak is
namelijk vandaag begonnen en dat wordt gegeven door iemand anders. Om te zeggen
dat de vakantie over is, is misschien overdreven maar we zullen meer moeten
gaan doen. Dus we zullen iets moeten gaan doen eigenlijk. De dame die Human
Resource Management geeft, waarvan de naam echt niet te onthouden is, is een
stuk serieuzer maar heeft een accent wat nog wel eens komisch kan zijn.
Bovendien heeft ze een trekje waar ik eerder over gehoord had maar nooit heb
meegemaakt. Zweden schijnen namelijk de gewoonte te hebben om hoorbaar kort in
te ademen in plaats van instemmend te “mhm-en” of “ja” te zeggen als iemand ze
iets vertelt. Hoorbaar is in dit geval nogal zacht uitgedrukt. Bij het rondje
waarbij iedereen zich voor moest stellen dacht ik dat ze zich rotschrok toen ik
zei dat ik in Amsterdam studeer. Na vier keer dat schrikgeluid gehoord te
hebben begreep ik dat dit die gewoonte was van kort instemmend inademen. Echt
eraan wennen is alleen niet makkelijk dus het houdt wel je aandacht bij het
college.
Al meer dan een
week werd er hier gepraat over dat ene feest waar ik toch altijd zeer weinig
voor voel om aan mee te doen. De Amerikaanse variant op carnaval. Zoals in
Nederland doe ik niet mee aan dit soort zet jezelf voor schut met een maf pak
feestjes. Dacht ik. Inmiddels ben ik twee Halloween feesten verder. Eenmaal als
joker en eenmaal als Duitser. Het eerste feest was op de dag van Halloween zelf
en was gewoon in een keuken hier, vandaar dat ik er helaas niet meer omheen
kon. Uiteindelijk was het nog wel leuk maar verf op me gezicht is toch niet
iets waar ik enorm gelukkig van word. Het tweede feest was even een ander
verhaal. Dat was namelijk in Lappis. Een soort campus van de Universiteit van
Stockholm die ongeveer aan de andere kant van Stockholm ligt. Vergelijkbaar met
onze campus is het niet want hier staan echt tientallen flatgebouwen. De
ervaring leert dat zo een reisje naar een feest wel eens fout gaat met ons maar
nadat de groep op een gegeven moment twee kanten op ging kwam iedereen toch
tegelijkertijd aan. Het feest was in een soort kelder van een basisschool wat
misschien een beetje een onhandige plek was gezien er honderden mensen op af
zouden komen volgens facebook. Het werd op een gegeven moment dan ook zo druk
dat we maar weggegaan zijn.
Onder het kopje
“wat-is-dit-nou-weer”-momenten is er weer een nieuwe ster. Waar ik in april aan
heb moeten geven of ik een mentor zou willen als ik hier kwam heb ik daarmee
ingestemd. In de daarop volgende tijd heb ik daar niets meer over gehoord en
hier kregen we te horen dat er te weinig mentoren waren. Prima, want door heel
wat Zweedse mensen me te laten uitlachen had ik toch zelf wel me weg gevonden
inmiddels. Reeds bijna twee en een halve maand later en daarmee op de helft van
me avontuur op de bijna Noordpool kreeg ik donderdag ineens een berichtje. Van
een zekere dame die ook op Södertörns studeert en vanaf nu mijn “sponsor” zou
zijn. Niet helemaal zeker of dit suggereerde dat ik een alcoholverslaving op
had gelopen ging ik er maar vanuit dat ze mentor bedoelde. Inmiddels heb ik er
laten weten dat ik waarschijnlijk niet veel aan er zal hebben maar dat tips
welkom zijn. Niet geheel verrassend heb ik nog niets van me gloednieuwe mentor
gehoord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten