woensdag 5 december 2012

Zweedse Nieuwsbrief #17



Treinen  rijden niet meer, mensen breken hun benen, blijven thuis en heel Facebook en daarmee het hele land is in rep en roer, want het sneeuwt. Ha! Nederland.. Wat is het toch een schattig tafereel om te zien vanuit een land waar inmiddels 15 centimeter sneeuw ligt, de temperatuur onder de -15 duikt, treinen gewoon op tijd rijden en de paden prima te bewandelen zijn. Dat irritante gestrooide grind wat ik eerst nog uitlachte redt nu levens. Die Zweden blijken toch te weten wat ze doen, want al dat sneeuw en ijs zorgt er maar soms voor dat je uit moet kijken dat je niet die de stoeprand kopt. De Spanjaarden heb ik, zoals verwacht, sinds donderdag niet meer gezien en me Somalische internetpiraat is plots teruggegaan naar Ethiopië, waardoor wij nu ons internet van iemand anders moeten lenen.

Het stuk hierboven had ik gisteren getypt. Vervolgens, een paar dagen na het besluit niet naar Lapland af te reizen, werd ik vanmorgen wakker, keek ik op me laptop en zag ik een paar posts over Stockholm, Siberië. Toen keek ik eens naar buiten. Blijkt dat er een sneeuwstorm los is gebarsten die inmiddels meer dan een halve meter sneeuw over ons heen heeft gestort. De bussen schijnen nog wel te rijden maar na een kwartiertje wachten zijn we maar huiswaarts gegaan. Wat nog niet makkelijk is, want lopen gaat lastig en de sneeuw met wind doet serieus pijn aan je gezicht.  Leuk feitje. Vandaag is het weerbericht “kans op sneeuwbuien” en morgen is het “zware sneeuwbuien”. Het was leuk jullie gekend te hebben. Ik zou het graag op foto’s vastleggen maar die doen het niet echt recht. Je ziet geen hand voor ogen, je ogen zijn amper open te houden en je mag blij zijn als je nadat je door een halve meter sneeuw bent gezakt niet net een stoeprandje aantikt waardoor je op je plaat gaat. Dolle sneeuwpret.

Afgelopen donderdag was er een introductiecollege voor me nieuwe vak. Understanding organisations. Ik denk dat we eerst zullen moeten leren hoe we deze leraar moeten begrijpen, aangezien de beste man een nogal beschonken, verwarde indruk maakte. De man, die ernstig op Arthur uit The King Of Queens lijkt, had ons college lekker van vijf tot acht gepland zodat ie zeker wist dat we niets anders hadden. Dat was wel gelukt, zeker aangezien ie na drie kwartier tot de conclusie kwam dat ie eigenlijk niets te vertellen had en we vandaag wel zouden zien wat we gingen doen. Dat college heb ik dus niet weten te bereiken. Nog enigszins verward over dit optreden begon de sneeuw zich buiten op te stapelen en was het eerste massale, drie uur lange sneeuwballengevecht een feit.

Met de dalende temperatuur komt een zekere neiging tot thuisblijven. Ineens komen al die verhalen over Zweden die de winter zien als de tijd van lekker binnen hun boek lezen en warme chocolademelk naar binnen werken toch een stuk logischer over. Desalniettemin hebben wij het voor elkaar gekregen om onze trip naar de binnenstad op de koudste dag van de week te prikken. Na het laatste college van ons vorige vak gingen we met de trein naar Stockholm, waar we een paar kerstmarkten hebben bekeken die natuurlijk precies zo zijn al in de rest van Europa. Enige verschil is dat hier onze tenen van de voeten en je oren van je kop vroren. Uit bittere noodzaak zijn we het eerste de beste café ingedoken waar we gewoon een van de elfjes tegen kwamen. Het kleinste serveerstertje van het noordelijk halfrond kunnen we wel met enige zekerheid zeggen.  Hier maakten we overigens ook nog even de klassieke fout om over het koppeltje naast ons te roddelen in de veronderstelling dat die ons toch niet begrepen. Zelfs toen ze praatten hadden we het niet door. Wat bleek? Limburgers. We hebben maar even afgerekend en zijn weer op pad gegaan.

Inmiddels is er een heuse chaos ontstaan rond kerst hier. Het wordt namelijk hoe langer hoe onduidelijker hoeveel mensen er nou aanwezig zijn of in Lapland zitten, of waar dan ook. Ik begin het gevoel te krijgen dat er nu zoveel initiatieven zijn dat we het een keer of acht zullen vieren dit jaar. Een beetje jammer is dat wij deze week op kerstbomenjacht wilden gaan, maar alle geschikte bomen zie je nu dus niet meer door de sneeuw. We hebben besloten er maar zelf een te maken van alle blikjes die hier in de loop der tijd zijn verzameld.

Met nog iets meer dan een maand te gaan en de startende afsluitingsprocedures lijkt het alsof het veel korter was dan gedacht. Vooral november, waar ik onbedoeld mee heb gedaan aan “movember”, is in een flits omgevlogen. Nu het einde nadert begint het toch wel een dubbel gevoel te worden. Waar je aan het begin dacht “ach het zijn maar vijf maandjes”, denk je nu eerder “hm.. het zijn maar vijf maandjes..”. Aan de andere kant begin ik steeds vaker Nederlandse radio te luisteren en het nieuws te kijken.

Ik heb net gehoord dat er een code 2 waarschuwing is afgegeven hier voor het weer. Nou ben ik wel wat weeralarmen gewend, aangezien het KNMI nou niet de meest dappere mensen van het land zijn, maar als er hier een alarm wordt afgegeven staat ons waarschijnlijk toch nog wel wat te wachten. Er wordt verwacht dat er tussen de 20 en 40 centimeter sneeuw valt. Dat betekent dus dat die bovenop de dik halve meter vallen die er al ligt. Moraal van het verhaal. ’t Is hier best fris.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten