Treinen rijden niet
meer, mensen breken hun benen, blijven thuis en heel Facebook en daarmee het
hele land is in rep en roer, want het sneeuwt. Ha! Nederland.. Wat is het toch
een schattig tafereel om te zien vanuit een land waar inmiddels 15 centimeter
sneeuw ligt, de temperatuur onder de -15 duikt, treinen gewoon op tijd rijden
en de paden prima te bewandelen zijn. Dat irritante gestrooide grind wat ik
eerst nog uitlachte redt nu levens. Die Zweden blijken toch te weten wat ze
doen, want al dat sneeuw en ijs zorgt er maar soms voor dat je uit moet kijken
dat je niet die de stoeprand kopt. De Spanjaarden heb ik, zoals verwacht, sinds
donderdag niet meer gezien en me Somalische internetpiraat is plots teruggegaan
naar Ethiopië, waardoor wij nu ons internet van iemand anders moeten lenen.
Het stuk hierboven had ik gisteren getypt. Vervolgens, een
paar dagen na het besluit niet naar Lapland af te reizen, werd ik vanmorgen
wakker, keek ik op me laptop en zag ik een paar posts over Stockholm, Siberië. Toen keek ik eens naar buiten. Blijkt
dat er een sneeuwstorm los is gebarsten die inmiddels meer dan een halve meter sneeuw
over ons heen heeft gestort. De bussen schijnen nog wel te rijden maar na een
kwartiertje wachten zijn we maar huiswaarts gegaan. Wat nog niet makkelijk is, want lopen gaat lastig en de sneeuw met wind doet serieus pijn aan je gezicht. Leuk feitje. Vandaag is het weerbericht “kans
op sneeuwbuien” en morgen is het “zware sneeuwbuien”. Het was leuk jullie gekend
te hebben. Ik zou het graag op foto’s vastleggen maar die doen het niet echt
recht. Je ziet geen hand voor ogen, je ogen zijn amper open te houden en je mag
blij zijn als je nadat je door een halve meter sneeuw bent gezakt niet net een stoeprandje aantikt waardoor
je op je plaat gaat. Dolle sneeuwpret.
Afgelopen donderdag was er een introductiecollege voor me
nieuwe vak. Understanding organisations. Ik denk dat we eerst zullen moeten
leren hoe we deze leraar moeten begrijpen, aangezien de beste man een nogal
beschonken, verwarde indruk maakte. De man, die ernstig op Arthur uit The King
Of Queens lijkt, had ons college lekker van vijf tot acht gepland zodat ie
zeker wist dat we niets anders hadden. Dat was wel gelukt, zeker aangezien ie
na drie kwartier tot de conclusie kwam dat ie eigenlijk niets te vertellen had
en we vandaag wel zouden zien wat we gingen doen. Dat college heb ik dus niet
weten te bereiken. Nog enigszins verward over dit optreden begon de sneeuw zich
buiten op te stapelen en was het eerste massale, drie uur lange
sneeuwballengevecht een feit.
Met de dalende temperatuur komt een zekere neiging tot thuisblijven.
Ineens komen al die verhalen over Zweden die de winter zien als de tijd van
lekker binnen hun boek lezen en warme chocolademelk naar binnen werken toch een
stuk logischer over. Desalniettemin hebben wij het voor elkaar gekregen om onze
trip naar de binnenstad op de koudste dag van de week te prikken. Na het
laatste college van ons vorige vak gingen we met de trein naar Stockholm, waar
we een paar kerstmarkten hebben bekeken die natuurlijk precies zo zijn al in de
rest van Europa. Enige verschil is dat hier onze tenen van de voeten en
je oren van je kop vroren. Uit bittere noodzaak zijn we het eerste de beste café
ingedoken waar we gewoon een van de elfjes tegen kwamen. Het kleinste
serveerstertje van het noordelijk halfrond kunnen we wel met enige zekerheid
zeggen. Hier maakten we overigens ook
nog even de klassieke fout om over het koppeltje naast ons te roddelen in de
veronderstelling dat die ons toch niet begrepen. Zelfs toen ze praatten hadden
we het niet door. Wat bleek? Limburgers. We hebben maar even afgerekend en zijn
weer op pad gegaan.
Inmiddels is er een heuse chaos ontstaan rond kerst hier. Het
wordt namelijk hoe langer hoe onduidelijker hoeveel mensen er nou aanwezig zijn
of in Lapland zitten, of waar dan ook. Ik begin het gevoel te krijgen dat er
nu zoveel initiatieven zijn dat we het een keer of acht zullen vieren dit jaar.
Een beetje jammer is dat wij deze week op kerstbomenjacht wilden gaan, maar
alle geschikte bomen zie je nu dus niet meer door de sneeuw. We hebben besloten
er maar zelf een te maken van alle blikjes die hier in de loop der tijd zijn
verzameld.
Met nog iets meer dan een maand te gaan en de startende
afsluitingsprocedures lijkt het alsof het veel korter was dan gedacht. Vooral
november, waar ik onbedoeld mee heb gedaan aan “movember”, is in een flits
omgevlogen. Nu het einde nadert begint het toch wel een dubbel gevoel te
worden. Waar je aan het begin dacht “ach het zijn maar vijf maandjes”, denk je
nu eerder “hm.. het zijn maar vijf maandjes..”. Aan de andere kant begin ik
steeds vaker Nederlandse radio te luisteren en het nieuws te kijken.
Ik heb net gehoord dat er een code 2 waarschuwing is
afgegeven hier voor het weer. Nou ben ik wel wat weeralarmen gewend, aangezien
het KNMI nou niet de meest dappere mensen van het land zijn, maar als er hier
een alarm wordt afgegeven staat ons waarschijnlijk toch nog wel wat te wachten. Er wordt verwacht dat er tussen de 20 en 40 centimeter sneeuw valt. Dat betekent dus dat die bovenop de dik halve meter vallen die er al ligt. Moraal van het verhaal. ’t Is hier best fris.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten