Het laatste vak is afgerond, de laatste sneeuwbal is
ontweken, de laatste Turkse toerist is de weg naar een onmisbaar plein gewezen,
de laatste keer dat ik opeens in het Nederlands wordt aangesproken of ik bekend
ben hier en voor de laatste keer wacht een buschauffeur op me als ik aan kom
rennen. Iets wat ze in Nederland is zouden moeten doen trouwens. Op dit moment vlieg ik over Denemarken naar het thuisland en nu het hele avontuur erop zit, is het
goed om de balans op te maken. Zijn we nu heel wat stereotypes armer of klopt
het nou wat ik al wist over die Zweden.
Wat me toch wel erg is tegengevallen is dat niet iedereen
bij de IKEA blijkt te werken. Sterker nog, ik heb meubelzaken gezien die niet
in het knalblauw waren met grote gele letters op de gevel. Wat misschien nog
schokkender was is dat ABBA hier amper gedraaid wordt. Ik heb het vooral
gehoord op de “cruise” richting Riga. Die cruise kostte pak ‘m beet €10,-, wat
de vermoedens wekt dat we ABBA bij het kaliber Reisje langs de Rijn met Corrie
Konings kunnen scharen.
Het is koud
in Zweden. Ja, dat klopte. Maar zo koud? Dat had ik dan weer niet verwacht. En
al helemaal niet dat we tot ons middel door de sneeuw moesten. Op het moment
dat wij besloten niet naar Lapland af te reizen besloot Lapland hierheen te
komen. Voordeel was dan wel weer dat we iets hebben gedaan waar je steevast een
“echt?” als antwoord op krijgt. We hebben een iglo gebouwd. En niet zomaar een.
Nee, dat ding staat er nog wel even zo stevig blijkt ‘ie. En alsof dat nog niet
genoeg was, hebben we deze week na een verse dikke sneeuwlaag maar eens
besloten de dozen waarin ooit blikjes Heineken zaten open te scheuren en van
onze berg af te sleeën. Wat boven verwachting goed werkte.
In deze
maanden is er op onze berg een gemeenschap ontstaan wat een bijzondere ervaring
was. Toch hebben we hierdoor eigenlijk weinig Zweden echt leren kennen. Wat dan
er wel weer voor zorgt dat je zelfs na vijf maanden nog steeds een
buitenstaander bent en nog steeds zo dit volkje kan bekijken als ze voorbij
komen. Zo ben ik zelf tot een aantal conclusies gekomen. Laten we maar beginnen
met de meest poëtische: de Zweed sluit zich in de winter zoals een bloem dat
kan in de nacht. Zo. Wat dus wilt zeggen dat ze werkelijk meer gesloten zijn
tijdens “de donkere periode”. Verder zijn de Zweden erg geëmancipeerd, aardig
als je ze eenmaal een beetje kent(wat nog niet altijd makkelijk is), minder
punctueel dan ze zelf denken, goed georganiseerd, nationalistisch (als je een
half uur geen Zweedse vlag hebt gezien ben je hoogstwaarschijnlijk de grens
overgestoken) en milieubewust tot het irritante toe.
De laatste
dagen waren raar te noemen. De meesten vertrokken gister of vandaag en dat
betekende dat er een hoop mensen stonden te janken. Immers, de afstanden binnen
Europa zijn werkelijk onoverbrugbaar. Desalniettemin heb ik met sommige mensen
zeker een sterke band opgebouwd en die zal ik ook zeker missen. De een wat meer
dan de ander. Iets wat je eigenlijk pas beseft als je beseft dat je ze morgen
niet meer ziet. Op dit moment mis ik thuis, want als een ding duidelijk is
geworden, is het dat Amsterdam me thuis is. Ik zal dan ook stiekem best blij
zijn als ik Amsterdam onder me zie met het gezeik over het weer en de eeuwige
files waar je toch bij hoort. Het gevoel dat je hier al die tijd zit en
eigenlijk niet deel uitmaakt van wat er thuis gebeurt is soms wel raar. Net als
dat het raar zal zijn dat als ik terug ben, ik geen deel meer uitmaak van wat
er in Stockholm gebeurt. Hoewel ik bij deze afstand wil nemen van
schoonmaaksters die treinen in gebouwen parkeren. Toch zal ik nog een hele
lange tijd met een oog naar Zweden kijken.
Het is altijd
zo lekker cliché. “het is zó snel gegaan!”. Maar het is echt heel snel gegaan.
Waar ik het ene moment vanuit Nederland, het koude Zweden inreed, waar het op
dat moment alleen maar warmer bleek te zijn en ik nog weken echt zomer heb
gehad. Daar vlieg ik nu weg van het koude Zweden naar Nederland, waar het nu
ineens wel koud is geworden en ik nog weken winter voor me kiezen krijg. Wat betekent dat
ik land in een discussie over of “het door gaat”. Maar dan in het Fries. In de
tussentijd is er veel gebeurd en heb ik veel nieuwe mensen leren kennen waarvan
ik er een aantal zeker nog ooit zal zien. Wat er gebeurd is staat redelijk
uitgebreid te lezen. Nou kan ik, met de technologie van tegenwoordig,
natuurlijk zien hoeveel mensen mijn avonturen hebben gevolgd. Dat bleken er
toch wel verrassend veel te zijn. Bedankt daarvoor, ik ben blij dat ik zoveel
heb kunnen boeien met mijn verhalen over mijn studie. Helaas, nu zullen we toch
allemaal iets anders moeten zoeken om even niet te hoeven werken. Ik kan
namelijk ook zien dat er vooral tijdens kantooruren gelezen wordt terwijl ik
toch echt altijd ’s avonds post mensen. Hejdå!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten