Zweedse Nieuwsbrief #10

Me jas moet dicht, Ik adem wolkjes uit, ’s avonds zit er condens op de ramen, de Zweden in de trein kijken steeds chagrijniger en die ellendige muggen laten me ineens met rust. De herfst is er en de winter komt eraan. Ik weiger in begin oktober mijn winterjas aan te doen dus als we ’s avonds laat terug komen kan het soms toch verdomde koud zijn inmiddels. Overigens blijken de vorige bewoners van onze kamer niet alleen een aantal Tsjechische vlaggen achter gelaten te hebben, maar ook een hongerige koolmezenfamilie die dit weekend gearriveerd is en er niet voor terugdeinst om bijna de kamer in te hoppen.

Als je geen college hebt, moet je wat. En dus was het dinsdag maar eens tijd om voor de eerste keer naar de Zweedse sportschool te gaan. Ingeschreven stond ik al een tijdje en we kunnen ook het excuus van ingesneeuwd zijn nog niet gebruiken. Vol goede bedoelingen en gezonde tegenzin ging ik er dan maar voor. Hier is het heel normaal om bij binnenkomst je buitenschoenen bij de deur uit te doen en achter te laten. Ik heb mij laten vertellen dat dat in de hele cultuur vrij normaal is aangezien het in de winter nogal smerig kan worden buiten. Dat is leuk, maar als je uit Amsterdam komt heb je dan dus het gevoel dat je schoenen elk moment gejat kunnen worden. Overigens heeft dit geintje de komende dagen wel ervoor gezorgd dat ik me niet meer kon bewegen.

Met de nodige deadlines voor de deur op vrijdag begon de tijd toch wel te dringen donderdagmiddag om eens te beginnen. Eerst was het tijd voor Zweeds, wat me eigenlijk steeds meer tegen gaat staan door het langzame tempo en de onderwerpen. Ik denk niet dat ik op straat heel veel mensen zal vertellen dat ik elke dag eten kook. Het huiswerk werd ’s middags toch maar even uitgesteld om in de eerder ontdekte sporthal te voetballen. Helaas waren de eerder genoemde kereltjes niet aanwezig, maar met ons exchange students team hebben we de lokale tegenstander toch even scheel getikt. ’s Avonds moest ik er dan toch aan geloven. Studie. Het tentamen bestond uit vier open vragen die niet meer open hadden kunnen zijn. Ik heb zelden zulke vage vraagstellingen gezien. Rond een uurtje of twaalf had ik het dan ook wel gezien. De volgende dag was er weer een morgen. De deadline stond immers pas om 15:00.

Zoals dat in Nederland ook redelijk traditie is, heb ik de deadline precies een uurtje voor tijd gehaald en was het tijd om weer van de vakantie te genieten. Zo gaat het namelijk steeds meer voelen, ook al is er het nodige gebrek aan zon, zee en palmbomen. Zand is er namelijk zat in de vorm van modder. Inmiddels wordt er elke week wel een verjaardag gevierd en zo ook deze avond. Wat inhoudt, een feestje in de keuken en erna uitgaan in de stad. Normaal gesproken is dat dan dus in de stad. Dit keer was het plan iets minder strak en wist eigenlijk niemand waar we heen gingen. Behalve dat het een “Hippyparty” was. Blijkbaar was het in de jaren ’70 normaal om een feestje te houden waar nooit iemand komt, want toen we aan het eind van de metrolijn kwamen en zelfs de Zweden die mee waren gekomen zeiden “Hier ben ik nog nooit geweest..”, waren we er nog niet. Toen we drie kwartier later nog steeds de goede bushalte niet gevonden hadden, ben ik met een groepje maar terug gegaan en hebben we het feestje in de keuken voortgezet. De groep die uiteindelijk wel het feest bereikt heeft is na een half uur ook maar weer huiswaarts gekeerd.

Het was inmiddels weekend en dan wordt er meestal uitgegaan met ze allen. Na toch al wat redelijke avonturen te hebben meegemaakt hier in het nachtleven en ook de nodige teleurstellingen was deze zaterdagavond zeer geslaagd. Op het chique eiland Östermalm, waar de rijke Zweed zich bepaald niet hoeft te verstoppen gingen we naar de club “Ambassadeur”. Het is een moderne club met meerdere zalen die verschillende soorten muziek hebben. Wat me opvalt is dat er in de meeste clubs wel een BlackJack tafel staat. Deze heeft het natuurlijk altijd redelijk druk maar het lijkt toch een beetje raar. Overigens was ook hier gratis entree tot 23:00. Daarna was de prijs echter 250SEK, wat ongeveer gelijk staat aan 25-30 euro. Mijn vaderlandse instelling nog niet vergeten nemen we dan maar een metro of vier eerder.

De dag erna was El Classico en dus togen we met een groepje richting een sportsbar om de wedstrijd te bekijken. Omgeven door Spanjaarden die hier zijn om Engels te leren maar alsnog Spaans spreken was het erg gezellig. We waren bij O’learys, wat een keten is van Ierse sportsbars met een vrij groot aantal vestigingen. Overigens ook zo een beetje de enige plek waar je pils van een fatsoenlijke schuimkraag wordt voorzien.

Inmiddels neemt het gebrek aan studiemateriaal zodanige vormen aan dat een paar studenten hier een verzoek hadden. Nederlandse les. Gezien ik mensen deze wereldtaal niet wil onthouden ben ik inmiddels dan maar begonnen met op Facebook lesjes Nederlands te geven. Met een beetje geluk hoeven we over een tijdje dus geen Duits meer te praten!