dinsdag 18 december 2012

Zweedse Nieuwsbrief #19




Nou vertelde ik vorige week nog leuk dat het de Zweedse feestdag Lucia was. Later heb ik begrepen dat dit degene is die licht brengt. Wat in een land waar het om half 4 al donker is geen overbodige luxe is. In mijn eerste viering van dit leuke feest is de mythe maar meteen ontkracht. Om een uurtje of acht viel namelijk in het complete bevolkte bergje, wat wij als exchange studenten hebben bemachtigd, de elektriciteit uit. Nou is het overdag al aardig donker in de gebouwen hier, laat staan ’s avonds zonder licht. We zijn dan ook maar met ze allen naar buiten gegaan hebben wat bomen omgehaald en een kampvuur gesticht om warm te blijven. We kwamen er overigens later achter dat de verwarming het gewoon nog deed. Om een uurtje of een gingen de lichten weer aan. Toen Lucia dus over was. Trek uw eigen conclusies.

Overigens is de stroom de volgende dagen continu uitgevallen wat na een tijdje toch wel irritant begint te worden. Vooral zaterdagavond gebeurde het regelmatig dat de stroom voor een paar seconden terugkwam. Wat een paar mooie “Jaaaa.. oooh..”-momenten veroorzaakte. We kwamen er ook achter dat in milieubewust Zweden ’s avonds de straatverlichting voor niets aanstaat. Door het pak sneeuw wat buiten ligt en het licht wat dat met het wolkendek weerkaatst, is het namelijk net zo licht als overdag als alle lampen uit zijn. Hoewel ze dat dan niet in heel Stockholm moeten doen, want dan wordt er natuurlijk niets meer weerkaatst.

Zelfs in dit kou bestendige land begint de temperatuur hier en daar z’n tol te eisen. Zo staan liften steeds vaker stil en roltrappen staan verdomde vaak uit. Of dit voorzorg is weet ik niet, maar irritant is het wel als je een krappe 30 meter moet klimmen. Terwijl Nederland een referendum hield over het lot van een grote vis op een strand, kwam de temperatuur van het weekend na een fikse sneeuwstorm, eindelijk een graad boven het vriespunt en er was weer eens vloeibaar water te zien buiten. Daarmee kwam ook een eind aan de stroomstoringen, wat ons tot de conclusie bracht dat het de kou/sneeuw was die de oorzaak was. Maar geen nood, de dooi duurt niet lang genoeg om onze witte zege en vloek te doen verdwijnen, want binnen een paar dagen is het weer -10. En dus was het tijd om even uit de winterslaap te komen en weer eens wat te gaan bezoeken. Het werd Sigtuna.

Sigtuna is een klein stadje tussen Uppsala en Stockholm wat vroeger een belangrijke rol heeft gespeeld. Zo was het voor een tijd in de middeleeuwen het middelpunt van Zweden en werd er de eerste munt van Zweden geslagen. Wie het plaatsje binnen rijdt heeft er goed aan gedaan dit van te voren opgezocht te hebben, want het is aan niets te zien. Zoals we nu dan ook weten is Stockholm het machtscentrum geworden. Wat ze dan wel weer hebben is een verrassend uitgebreide kerstmarkt. Inclusief een uit de toon zingend kerstkoortje. De markt draait om twee dingen en dat zijn warme kleren en voedsel. Wat fijn is, als je zoals ik niet ontbeten hebt, want je mag alles proeven. En het meeste, behalve bruine, Noorse geitenkaas was ook erg lekker. Toen  we bij een kraampje kwamen die typisch Laplandse worst verkocht, sloeg de twijfel toch wel even toe. De dame zei namelijk dat de worst die ze net voor me aangesneden had, gemaakt was van “mouse” (muis). Gelukkig was ik met een paar Zweden, die me wisten te vertellen dat er toch duidelijk eland op het etiket stond. Ze bedoelde dus "moose". Dat gaat er klanten kosten.

Verder was het wel een heel mooi stadje, zeker met de markt en de sneeuw die op de traditionele huizen en straten lag, konden er een paar mooie ansichtkaarten gemaakt worden. Het is een uurtje reizen vanaf Stockholm en best een bezoekje waard. Toen we afweken van de markt kwamen we ineens aan een gigantisch bevroren meer, waarvan we de ijskwaliteit maar even niet getest hebben. Terwijl we ondertussen werden aangevallen door een stuk of 42 eenden, was deze ijsvlakte toch wel een bijzonder gezicht. Je kon je zo voorstellen dat ook in de zomer het daar goed uit te houden moet zijn. Dat hadden we even eerder moeten weten. Nu is het trouwens niet zo comfortabel daar al te lang te staan, want de ijzige wind laat je ogen tranen en je tranen direct bevriezen. Hoewel we veel mochten proeven was een lunch toch geen overbodige luxe en dus liepen we een tentje in wat verstopt was in een woonhuis. Wat me opviel, is dat bij bijna alle etensgelegenheden wordt verzocht (geĆ«ist) de kinderwagens buiten te laten. Wat resulteert in een bevroren file net buiten de deur. De dagen zijn kort en dus was het niet lang na de lunch donker en gingen we maar huiswaarts. 

Het is de week van vertrek. Deze hele week wordt onze populatie zo een beetje gehalveerd en voor een deel is dat blijvend. Het merendeel komt terug na kerst of nieuwjaar maar dat staat afscheidsfeestjes niet in de weg. Bovendien, als we een wonderbaarlijk groot aantal panische doemdenkers moeten geloven, zijn we er volgende week sowieso niet meer. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten